در سال 1876 اندیشه تولید کابل با روکش لاستیکی به مرحله اجرا درآمد. در این مرحله چند رشته سیم مسی را به هم تابیده و با نوعی کائوچوی طبیعی به نام گوتاپرچا (Guttapercha) روکش می‌کردند.
در سالهای نخست دهه 1880 کابلهای ساخته شد که با مواد نفوذناپذیر در برابر آب عایق و روکش شدند. از آن پس استفاده از مواد دیگر متداول گردید . بدین ترتیب می‌توان ادعا کرد که صنعت کابلسازی، نزدیک به 125 سال پیشینه دارد.
در آن زمان، فرآیند ساخت کابل بدین شکل بود که ابتدا یک ماده عایق با خاستگاه گیاهی را به دور رسانا پیچیده آن را در دمای 130-140 درجه سانتیگراد خشک و سپس آن را با مواد روغنی؛ رزین یا موم اشباع می‌کردند و سرانجام با سرب روکش می‌نمودند.
اما در سال 1887 شیمیدانها از راه سنتز مواد عایقی جدید موفق به تهیه ماده‌ای به نام «باکلیت» شدند که ارزانتر از لاستیک بود. در همین دوران شبکه‌های با ولتاژ بالاتر نیز جای خود را باز کرده بودند به طوری که در سال 1898، نخستین کابل 10 کیلوولت سه رشته‌ای، برای یک شبکه برق متناوب سه فاز ساخته شد.
همراه با روند تکمیلی ساخت کابل که پیوسته ادامه داشت، در سال 1935، یک کارشناس سوئیسی به نام بورل (Borel ) با قراردادن دو الکترود در داخل روغن و با گذاشتن لایه‌های مختلفی از کاغذهای عایق در میان دو الکترود ولتاژ شکست این مواد را اندازه‌گیری کرد و نشان داد که با بهبود شرایط ساخت کیفیت عایقهای کاغذی بالا می‌رود و می‌توان آنها را در ولتاژهای بالاتر به کار گرفت. با این پیشرفت ساخت کابلهای با ولتاژ بالاتر روز به روز گسترش یافت و با بهره گیری از مواد دیگری مانند EPR , PVC , PE و دامنه فعالیت در صنعت کابلسازی فراگستر شد و سرمایه‌گذاریهای کلانی را جذب کرد.
کابلهای XLPE در سال 1953 ، برای نخستین بار کابل خشک با عایق پلی‌اتیلن کراس لینک در کارخانه « جنرال الکتریک » ساخته شد . عایق پلی‌اتیلن کراس لینک ( پخته یا ولکانیزه شده ) ماده‌ای است که در پی یک واکنش « شیمیایی – گرمایشی » از ماده پلی اتیلن گرما – نرم به وجود می‌آید. این ماده از نظر ساختاری به مواد گرما – سخت (Thermoset ) بسیار نزدیک است. با این ماده جدید بود که امکان ساخت کابلهایی با ولتاژهای بسیار بالا فراهم آمد. از همین روی امروزه ساخت کابلهای فراتر از 500 کیلوولت نیز امکانپذیر شده است.
بررسی روند استفاده از کابل نمایانگر آن است که ساخت و بهره‌برداری از کابلهای کاغذی روغنی فشار قوی همواره با دشواریهایی چند همراه بوده است ولی امروزه با بهره گیری از مواد پلیمری (بسپاری) به ویژه XLPE که قابلیتهای فراوانی دارد، برخی از این دشواریها از میان رفته است به طوری که ادامه بهره گیری از کابلهای روغنی فشارقوی، دیگر توجیه ویژه‌ای ندارد. از سویی کابلهای خشک مزایای بسیاری نسبت به کابلهای روغنی( کاغذی) دارند که مهمترین آنها سادگی ساخت، آسانی کابل‌کشی و بهره برداری است.
کابلهای پلی‌اتیلن کراس لینک (XLPE) با پیشینه‌ای نزدیک به چهل سال ساخت و کاربرد، به استانداردهای بالایی دست یافته‌اند و با نامهای بازرگانی گوناگونی، در بسیاری از کارخانه‌های جهان ساخته می‌شوند. به طوری که امروزه کاربران مختلف کابلهای XLPE تا ولتاژ حتی بیشتر از 500 کیلولت را با اطمینان خاطر به کار می‌برند.
صنعت کابلسازی برای رسیدن به مراحل کنونی نزدیک به یک قرن پیشرفت را پشت سر گذاشته است. برای ارائه تصویر روشنی از روند پیموده شده و به منظور آشنایی با رویدادهایی که در تکامل صنعت کابلسازی از اهمیت برخوردار بوده‌اند در به کوتاهی به برخی از مهمترین رخدادها و تاریخ این تحولات اشاره می‌شود
منبع : ramin1367423.blogfa و tadbirkara.com
