نکاتی در مورد روکش کابل های ضد آتش

کابل آرموردار : چرا باید کابل‌های آرموردار را به جای کابل‌های بدون آرمور انتخاب کنیم؟چه تفاوتی بین آنها وجود دارد؟ در ادامه پاسخ این سوالات را خواهید یافت.

نکاتی در مورد روکش کابل های ضدآتش

تا دهه هفتاد میلادی ، مقاومت سیم وکابل ها در برابر آتش یا ضد آتش بودن سیم و کابل ، تنها از نظر مقاومتی که کابل در برابر آتش از خود نشان می داد ارزیابی می گردید . مقاومت در برابر انتشار آتش با کاربرد پلیمرهایی مانند پی وی سی ( PVC ) ، پلی کلروپرن ( CR ) ، پلی اتیلن کلرور سولفونه ( CSM ) و کلروپارافین ها ، قابل دستیابی است .

اما در صورت وقوع آتش سوزی ، اجزای تشکیل دهنده این پلیمرها ( که به عنوان عایق و روکش در انواع سیم و کابل استفاده می گردند ) تجزیه شده و با تشکیل و انتشار بخارات اسیدی هالوژن دار اثرات جانبی مهمی را ایجاد می کنند ، دود اسیدهای منتشر شده سفید رنگ ، خورنده و سمی است . این اثرات برای انسان ها یا وسایل و تجهیزاتی که در محل آتش سوزی قرار دارند خطرناک و مضر هستند . مسایل مربوط به خورندگی و سمیت دودها ، نیازی به تشریح ندارند . سفیدرنگ یا غیر شفاف بودن دود نیز سبب می شود که علایم و راهنماهایی که معمولا در سالن های عمومی نصب می شوند تا به خروج افراد کمک کنند ، قابل دیدن نباشند . به همین دلایل ، کم کم دیدگاه کلی به این شکل درآمد که معایب و مضرات استفاده از پلیمرهای خود خاموش شونده یا ضد آتش در سیم و کابل ، بیش از فواید آن است .

گسترش وسایل حمل و نقل عمومی بزرگ که حجم عظیمی از افراد را منتقل می سازند و لزوم رعایت ایمنی جان مسافران ، به عنوان یک عامل فشار موثر ، سبب هدایت تحقیقات برای یافتن موادی شد که در مرحله اول ، آزاد سازی بخارات اسیدی از پلیمرهای مورد استفاده در سیم و کابل و نیز کابل کشی وسایل نقلیه را کاهش دهد و در مرحله بعد ، با استفاده از پلیمرهای اولفینی حاوی مقادیر زیاد از پرکننده های گرماگیر ، آزاد سازی بخارات اسیدی به طور کلی حذف شود .

مواد بدون هالوژن

مقاومت انواع سیم و خصوصا”کابل در برابر گسترش آتش ، نه فقط به روکش کابل ، بلکه به تمامی اجزای آن شامل ( عایق ، فیلر ، محافظ های فلزی و روکش ) بستگی دارد .

پرکننده های گرماگیر که عمدتا” از اکسید های فلزی تشکیل شده اند ، از نظر ویژگی های الکتریکی مورد نیاز برای پوشش کابل ضعیف هستند و به همین دلیل کاربرد آنها در عایق کابل با محدودیت مواجه می شود . از سوی دیگر ، استفاده از این پرکننده ها به مقدار زیاد ، ویژگی های مکانیکی محصول را کاهش می دهد و فرآیند آن را مشکل می سازد . بر این اساس در وهله اول آمیزه پلیمری روکش کابل با در نظر گرفتن ویژگی های مکانیکی مناسب به شکلی طراحی می شود که خود خاموش شونده یا ضد آتش باشد و در صورتی که ویژگی خود خاموش کنندگی آن برای مصرف مورد نظر کافی نباشد ، عایق نیز با همین خاصیت ساخته می شود .

پخت یا ولکانش آمیزه روکش کابل ، سبب پایداری بهتر ویژگی های حرارتی – مکانیکی آن در دراز مدت می شود اما از آنجا که ولکانش آمیزه به کار رفته در روکش کابل به دلیل مشکلات فرآیندی ، همواره امکان پذیر نیست لازم است از مواد گرمانرم فاقد هالوژن استفاده شود . نکاتی که برشمرده شد ، نشان می دهند که پیدا کردن موادی که کلیه انتظارات را برآورده سازد ، نیاز به کار تحقیقاتی زیاد برای فرمولاسیون مناسب دارد و علاوه بر این از نظر مشکلات کاربردی در صنعت نیز باید راه حل های مناسب پیدا شود . گسترش صنعتی استفاده از پرکننده به مقدار زیاد ، مستلزم کار دقیق از نظر آمیزه سازی مناسب و نیز پیدا کردن شرایط اکستروژن آمیزه است .

توسعه روش های آزمایش و انتشار مشخصات مورد نیاز برای کابل های مورد استفاده در مکان های حساس ، به وسیله سازمان های مصرف کننده ، راهنمای کار تحقیقاتی فرمول سازان بوده است و به تنظیم شرایط مورد نیاز کمک کرده است . به عنوان مثال پارامتری به نام (( ضریب دمایی )) ارزیابی بیشتری از رفتار پلیمردر برابر آتش به عمل می آورد . اندازه گیری این پارامتر ، در دمایی نزدیک به دمای آتش انجام می گیرد و ارزش اطلاعاتی آن از (( ضریب اکسیژن )) بالاتر است . همچنین آزمایشاتی که بر روی سیم های انعطاف پذیر ( سیم های افشان ) صورت گرفت ، ارزیابی و شناخت بهتر انتشار آتش در کابل های انعاف پذیر ( کابل افشان ) را بهتر امکان پذیر ساخت .

اهمیت ایمنی افراد و تجهیزات و حذف اثرات ناشی از استفاده از مواد هالوژن دار ضد آتش ، تا بدان پایه است که راه حل پلیمرهای بدون هالوژن را توجیه کند ، حتی با وجودی که قیمت این نوع از پلیمرها بالاتر است و نیاز به سرمایه گذاری بیشتر دارد .در حال حاضر استفاده از این مواد برای روکش کابل های مورد استفاده در مکان های عمومی پرجمعیت شامل سینماها ، بیمارستان ها ، برج های مسکونی ، تونل ها ، وسایل حمل و نقل عمومی ، مکان های صنعتی دربرگیرنده تجهیزات گران قیمت و ساختمان هایی که از نظر هنری ارزش دارند مانند موزه ها ترجیح داده می شود .

خاصیت بازدارندگی شعله در پلیمر های مهندسی بدون هالوژن ، چگالی ، سمیت و خورندگی محصولات ناشی از آتش سوزی و سوختن مواد پلیمری را به حداقل می رساند . این مساله اکنون به یکی از مباحث اصلی صنعت سیم و کابل تبدیل شده است .

در کاربردهای ویژه مثل نصب کابل های الکتریکی در کشتی ها ، قطارهای معمولی و زیرزمینی ، موادی قابل قبول هستند که علاوه بر خواص مورد اشاره ، مقاومت حرارتی بالا داشته باشند ، فرآیند آنها از نظر اقتصادی قابل توجیه باشد و سیم و یا کابل تولید شده سطح مقطع کمی داشته باشد ( به این معنا که ضخامت کمی از عایق ، خصوصیات عایق مورد نیاز را تامین کند ) .

رزین های پلی اترامید ( PEI ) و کوپلیمرهای سیلوکسان ، انواعی از پلیمرهای مهندسی گرمانرم هستند که کارایی بالا و سهولت فرآیند را در کنار یکدیگر دارند . هردونوع پلیمر ، سخت ترین شرایط مورد نظر از لحاظ خاصیت ضد شعله را برآورده می سازند، بدون اینکه نیازی به استفاده از هالوژن ها داشته باشند ، ضریب اکسیژن آنها ( LOI ) بالاتر از ۴۵ است و دمای استفاده مداوم آنها بالاتر از سایر پلیمرهای مورد استفاد در این کاربرد است . علاوه بر اینها کوپلیمر پلی اترایمید سیلوکسان ، انعطاف پذیری و نرمی فوق العاده ای دارد . از سایر مزایای آنها می توان ثابت دی الکتریک و ضریب افت کم در محدوده ای وسیع از دما و فرکانس و نیز مقاومت شیمیایی و استحکام دی الکتریکی بالا را نام برد .

منابع : tadbirkara.com و پارس الکتریک و simandcable.com

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

جدیدترین مقالات

شبکه های اجتماعی

محصولات

محصولات

در دانیال نور بیابید...